ای شما! ای تمام عاشقان هرکجا

ایکاش آخر داستان‌های زندگی هم مثل فیلمای ایرانی می‌شد، ایکاش همه چی به خیر و خوشی میگذشت...

زن و شوهر قهر کرده‌ی فیلم باهم آشتی میکردن، اون پسره عاشقِ کم عقل، به عشقش میرسید، شاکی پرونده میرفت رضایت میداد، بیمار مرگ مغزیِ داستان به هوش میومد و وسط آی سی یو بندری میرقصید! دزد ناقلا و بدجنس، به دست آقاپلیسه که شبا بیداره دستگیر میشد و به سزای کار بدش میرسید... ما هم یه عمه خانم پولدار پیدا میکردیم که وصیت کرده بود همه‌ی ارثش به برادرزاده اش برسه!

ایکاش همیشه، همه‌ی شاهنامه‌ها آخرشون خوش بود! اینجوری یه نفس راحت میکشیدیم و میگفتیم گور بابای دنیا...

گاهی وقتا که حالم بده، یا به شدت عصبانی هستم، یا غصه دار و غمگینم، دلم میخواد بیام تو وبلاگ یه چیزی بنویسم... دوست دارم بگم که حالم بده، شاید یه کم غمم تسکین پیدا کنه. ولی نمیتونم... نمی‌نویسم...

به خودم میگم چرا بقیه باید جور حالِ بدِ منو بکشن؟ چرا با دلِ گرفته ت میخوای دل یه عده‌ی دیگه رو هم به درد بیاری؟

دقیقا معادل این رفتار رو هم تو دنیای حقیقی دارم، واسه همین نمیتونم با کسی درد دل کنم، مگر خیلی محدود، و با آدمای خیلی خاص... شاید به همین دلیل دیگران فکر میکنن خیلی بی غصه، الکی خوش، و دم به تو هستم! نه که نخوام، نمیتونم... و همینه که آدم روز به روز در خلوت خودش فرومیره و تنهاتر میشه....

اینجور وقتا فقط مدام تو دلم میخونم: سینه مالامال درد است،‌‌‌ای دریغا مرهمی...

آبجی مریم هم اینجور موقعا میگه: اگر دردم یکی بودی چه بودی!

آبجی زهرا هم میگه: مرا دردیست اندر دل، که گر گویم زبان سوزد... و گر پنهان کنم، ترسم که مغز استخوان سوزد...

یکی از عیوب مشترک بین همه ما خانما اینه که، وقتی مرد مون گرفته و داغونه، نمیدونیم باید چه رفتاری از خودمون نشون بدیم!

باهاش حرف بزنیم و هم دردی کنیم!

بهش آرامش بدیم و هی بگیم نگران نباش حل میشه!

بهش راهکار عملی نشون بدیم و مسئله رو حل کنیم!

کلا هیچی نگیم و دوتایی خیره بشیم به افق!

سعی کنیم جوک بی مزه تعریف کنیم و بخندونیمش و یا قلقلکش بدیم!

زنگ بزنیم صد و ده بیان ببرنش!

البته ناگفته نماند که من در مواقع مختلف همه راهها رو امتحان کردم، هیچکدومش فایده نداشته، فقط مونده آخری که در حال حاضر مردّدم که جواب میده یا نه!

آخه خداجون، این موجودی که خلق کردی، کاتالوگی چیزی نداره ما بخونیم بفهمیم باید چیکار کنیم؟

ناشکریم

هممون از دم ناشکریم!

من خودم از همتون ناشکر ترم، اسمم تو صدر لیسته!

ما اگه روزی هشتصد رکعت نماز شکر بخونیم، بخاطر همه‌ی بلاها و مکروهاتی که خدا می‌تونست تو اون روز بهش مبتلامون کنه، ولی از سر لطفش نکرد، بازم نمیتونیم حق شکرش رو ادا کنیم.

حق اینه که همه کاروبارمون رو تعطیل کنیم و فقط یه تسبیح بگیریم دستمون و بخاطر همه‌ی ندونم کاری‌هامون، بخاطر همه اداواطوارایی که برا خدا در آوردیم، روزی هزار بار بگیم:

«غرق نعمتیم الحمدلله...حالیمون نیست، استغفرالله»

ماها فقط با یه کشیده به خودمون میایم، وقتی کشیده رو خوردیم فقط خودمونو ملامت کنیم.

حضور قلب، فقط اونجایی که وسط فراز نود دعای جوشن، با لنگه کفش علی، بذاری دنبال یه سوسکِ چقر و بدبدن! و آخرش جنازه ش رو از میون جیغ و فریاد حضار، از لای چادر خانما بکشی بیرون!

یا وسط بعلی بن موسی گفتن‌هات، یهو پسر، قرآن روی سرت رو بدزده، و تو یادت بره داشتی خدا رو به کی قسم میدادی!

خدایا! هنر اینه که این دعاهای شکسته بسته و احیای درب و داغون امثال منو قبول کنی، وگرنه پذیرفتن دعای باحالا و مخلصا که خدایی نمیخواد!

این شبا که دعای جوشن کبیر میخونم، به یه چیز قشنگی رسیدم.

به این رسیدم که صفاتی که توی این دعا باهاش خدا رو صدا میزنیم، اکثرا صفاتِ رحمتِ خداونده. شاید تو کل هزارتا اسمی‌که باهاش خدا رو خطاب قرار میدیم، به تعداد انگشت‌های دست هم صفات قهر و غضب خدا وجود نداره!

و این خیلی پیام قشنگیه که شب قدر، ما خدا رو با صفاتی صدا میزنیم که محبت به بنده ش، ازش میباره...

همین که گفتن این دعا رو تو شبای قدر بخونید، یعنی شب قدر، خدا میخواد ببخشه... میخواد ماها باورکنیم که بخشنده است، که مهربونه، که بغلمون کرده، که دست محبتش رو کشیده رو سرمون... اگه اینجور نبود چرا گفته با این همه صفات رحمانی صدام کنید؟!

وقتی داریم به خدا میگیم "یا من سبقت رحمته غضبه" یا وقتی میگیم "یا باسط الیدین بالرحمه" در واقع داریم به خدا میگیم که من به تو حسن ظن دارم.

اولین قدمِ برگشت اینه که به خدا بگیم: من میدونم که آغوشت برام بازه...

خدایا...

میدونم که دلت برام تنگه،

یا راحم المساکین... یا اله العاصین....

ای خدای گناهکاران...

آبجی زهرا میگه حضرت فاطمه (سلام الله)، شبهای قدر، حتی بچه‌های شیرخوارش رو هم بیدار نگه میداشته، اجازه نمیداده کسی شب قدر بخوابه!

دارم فکر میکنم پسری که دیشب ساعت سه خوابیده و امروز ساعت یک ظهر بیدارشده رو چطوری میشه به سحر رسوند! و ایضا مامانشو!

فقط باید علی باشی؛

تا عاشقانی داشته باشی که از سرشان دوست ترت دارند

و دشمنانی که بر سر نفرتت، از هم سبقت میگیرند!

قسیم النار و الجنة یعنی همین!

که مهرِ تو تکلیفِ سعادت و شقاوت ما را تعیین می‌کند...

چه خوب ماهی خدا تو را به جهان بخشید!

اصلا تو خودِ رمضانی

حَسن

مهربان

کریــــم...